ای کاش بال لحظه هایم را نمی بستند
اسب سپید بادپایم را نمی بستند
می ریختم جادوگران را بر ذلیل خاک
با سحر اگر راه دعایم را نمی بستند
از پشت سنگ گور هم آواز می خواندم
با خاک اگر راه صدایم را نمی بستند
از ترس گرگ آسمان افتاده ام در چاه
حاشا برادرها که پایم را نمی بستند
ای چشم بی سو! کوره راهی داشتیم ای کاش
بر میخ دیواری عصایم را نمی بستند
(مهرداد نصرتی مهرشاعر/ از مجموعه تیه/ ۱۳۶۹)