گُرزده

هیچ مپرسید چرا گر گرفته ام

خجلت عریانم و چادر گرفته ام

طعنه مزن خشمت ادایی شعرایی ست

یا که نقابی به تظاهر گرفته ام

هق هق هر رعدم و برق نگهی خیس

شبزده بارانم و شرشر گرفته ام

بین همه خیل اسیران درد عشق

دامن عصیان زده حر گرفته ام

غرق خودم، غوطه ور عمق سیاهی

از صدف چشم خودم در گرفته ام

طنه مزن نشئه ام و کاسه سر گرم

یا که تو را گوش به غرغر گرفته ام

بس که پر از کوچه نامردمی ست شهر

پنجره ام، روی خود آجر گرفته ام

های حذر! دور! دور! پیش نیایید

گر زده ام، گر زده ام، گر گرفته ام

(غزل از مجموعه تیه/ مهرداد نصرتی مهرشاعر/ سرایش ۱۳۶۹)